Mamma en die grassnyer

Een van die eerste dinge wat ons in Nieu-Seeland opgeval het, is die feit dat jy selde of ooit 'n man sien grassny. Hier vat die tannies voor. Gewapen met oorproppe en waterstewels stoei die moeders moedig voort terwyl die manne wie weet waarmee besig is.

Stoere Afrikaners, het ons aanvanklik neus opgetrek vir dié volksvreemde onding. Die man sny die gras en basta! Maar, soos die tyd aangestap het en my liefste man se werkslading groter geword het, het ek stil-stil begin wonder of ek nie tóg maar by die grassny-tannies moet aansluit nie. Hoe moeilik kan dit mos nou wees?  

En so, een sonnige somers-oggend, met Pappa by die werk en die kinders by die skool, sleep ek huiwerig ons groot ou petrol-grassnyer nader. Want wat sal dan nou 'n lekkerder verrassing wees vir Pappa as 'n kort-gesnyde grasperk...? Die verrassingselement was egter ook die grootste swakplek in my plan, want tot en met daardie oomblik het ek nog nooit in my lewe my hand aan 'n grassnyer gewaag nie. Tussen die piepklein instruksie-plakkertjie op die handvatsel en my gesonde verstand moes ek genoeg vaardigheid bymekaarskraap om alleen die spreekwoordelike wa deur die drif trek.

Die vaal-verweerde plakkertjie se instruksies was eenvoudig genoeg: Draai die klep oop. Pomp die swart knoppie drie keer. Trek die slinger dat jy bars. En in daardie volgorde. Maklik! Half-hurkend agter die heining, sodat die buurman nie my poging moet aanskou nie, val ek toe met gefokusde oorgawe weg. Draai die klep oop. Check. Pomp die swart knoppie drie keer. Check. Trek die slinger dat jy bars... Niks. Trek die slinger weer. Nogsteeds niks. Og. 

Wat die plakkertjie nagelaat het om akkuraat oor te dra, is die feit dat jy jou bene stewig weerskante van die agterwiel moet plant, die grassnyer se handvatsel met 'n doodsgreep in jou linkerhand moet vasvat, en dan met jou regterhand die toutjie moet pluk of jou lewe daarvan afhang. Dís beter. In 'n brullende stofwolk, met 'n glimlag wat bars van trots, sny ek toe vir Pappa die verrassing van die jaar los. Sónder oorproppe en waterstewels, want ek's 'n boerkind van Afrika. 

Noem my sommer die grassny-tannie!

Wat is in 'n naam...?

Met 'n van soos Potgieter en 'n nooiensvan soos Van der Merwe, het ek vroeg-vroeg vrede gemaak met die feit dat 'n eksotiese familienaam my nou eenmaal nie beskore is nie. As dit by vanne kom, is ons s'n plat en alledaags, soos bruinbrood en Vandermerwe-grappies.  

Min het ek geweet wat wag... Die een ding waaroor ons sekerlik meer as enige-iets anders giggel in Nieu-Seeland, is presies hóé moeilik ons boere-van op Kiwi-ore val. Van Potter tot Potts, Pottinger tot "I'm not even going to try and pronounce that", het ons al alles gehoor. Wel, alles behalwe Potgieter. Ons is letterlik oornag bevorder van alledaags tot onuitspreeklik eksoties.

Om 'n voorskrif by die apteek af te haal, klink dalk soos 'n kleinigheid; iets wat vinnig en sonder voorval afgehandel behoort te word. Maar nie as jou van Potgieter is nie. Dis 'n heen-en-weer gespellery van die voorste formaat. Blykbaar klink 'n Engelse "P" in ons boere-aksent altyd soos 'n Kiwi "B"...? Jip. Ons kom nie eers moeiteloos verby die eerste letter nie. Mettertyd het ons darem slim geword en deesdae betree ons nét die apteek gewapen met 'n vorige voorskrif of 'n handgeskrewe nota met ons name duidelik in blokletters uitgespel.

Die pastoor se goedbedoelde "turn to your neighbour and quickly introduce yourself" Sondag-oggende voor die kerkdiens het vir ons ook vinnig-vinnig in 'n tameletjie verander. Want daar is hoegenaamd niks "quick" aan die proses wat dit verg om jou Afrikaner-naam aan 'n niksvermoedende mede-kerkganger te verduidelik nie. Veral nie met klawerbordmusiek wat luidkeels in die agtergrond dreun nie. My liefste man se oplossing vir ons penarie was om homself as Will voor te stel. Kort vir Wilhelm. Maklik mos! Maar, met sy swaar Noord-Kaapse aksent, het nie eers dít gewerk nie. 

"Hi, I'm Will." 

"Wal?"

"No, not Wal. Will."

"Ohhhhhh. Bill. Hi, Bill."

Ai, die frustrasie. Noem hom sommer Bill Pottinger. 

En hoewel 'n aangesig-tot-aangesig naam-gespellery problematies is, eskaleer 'n telefoongesprek met dieselfde doel dinge tot kort duskant katastrofies. So is ons al by 'n hotel, waar ons telefonies bespreek het, ingewag as die Popgieter-familie. En, tot groot vermaak van die hele gesin, het 'n pakkie wat Pappa telefonies bestel het, opgedaag geadresseer aan "Wilheelm Totgieter"... 

Een ding is seker: Ons sal nooit 'n terkort hê aan dinge om oor te giggel nie. Alles danksy ons oneksotiese boere-van.

Ons storie

Nege jaar terug, amper tot op die dag, het ons ons oё toegeknyp en gespring die vreemde in. Goeiste weet, dit was nie altyd maklik nie. En, soos enige immigrant sekerlik kan beaam: Dis nogsteeds nie altyd maanskyn en rose nie. Maar een ding weet ek wel: Vir óns was dit die regte besluit. Ons is waar ons moet wees. Boere-aksente, Springbok-lojaliteite en al.

So waarom het ons besluit om ons jong gesinnetjie - met Boeta destyds nog in die doeke en Sussie darem al 'n sin of twee in Engels magtig danksy Peppa Pig - te ontwortel en te kom plant in die Land van die Lang, Wit Wolkie? Soos vir meeste ander in dieselfde bootjie het dit vir ons maar grootliks oor die veiligheid en toekoms van ons kinders gegaan. Ek was siek en sat vir koerantopskrifte wat gruwels uitbassuin. Vir die konstante bakleiery en negatiwiteit. Vir die angstige geklou aan handsakke, doeksakke en kinders in die winkels. En vir lief-en-dierbare Kimberley se gaar waterpype wat ons kort-kort daaraan herinner het dat lopende water en spoeltoilette inderdaad 'n seёn en voorreg is waarvoor 'n mens elke dag op jou knieё behoort te gaan van dankbaarheid.

Was die skuif vir ons die moeite werd? 'n Duisend maal ja. Ons kinders drentel kaalvoet kafee toe vir koeldrank saam met maatjies. Ek draf vrou-alleen die vlaktes vol sonder om kort-kort oor my skouer te loer en te wonder of iemand my agter die volgende bos lê en inwag. Ons het krag. En water. Altyd. En ek kan nie eers onthou wanneer ek laas diefwering gesien het nie. 

'n Drawwersparadys.

Was die skuif maklik? Glad nie. Dit was 'n totale oorbegin op soveel vlakke. Met net ons tasse, die klere aan ons lywe, harte vol vasberadenheid, en genade op genade van Bo, het ons stadig maar seker begin wortel skiet. Vir ons eerste jaar hier het ons - karloos - voetgeslaan in die aanhoudende, gietende reёn. Ons het groceries met die bus gaan koop - 'n chaotiese mini-sirkus van kermende kleuters, 'n oorweldigde moeder, en heeltemal te veel sakke en te min hande. Ons het die vreugde ontdek van tweedehands koop - goed vir Moederaarde, en nóg beter vir 'n platter-as-plat immigrant-sak wat spook om die kinders se klere- en speelgoedkaste vol te hou. Alles dinge waaraan ons nou terugdink met dankbaarheid vir les op kosbare, harde les.

Dis waar wat hulle sê: Immigrasie is nie vir sissies nie. Maar tog, in al die aanpas, vasbyt, trane, moedeloosheid, amper-opgee en wéér probeer lê daar 'n rykdom van lesse en 'n immerteenwoordige genade wat ek vir niks verruil nie. Ons harte is dankbaar!